Het leven is geen ponykamp

Hallo allemaal,

Het kamp is achter de rug en ik heb een hoop geleerd. We zaten op het kamp met alle Han studenten en nog 15 Studenten van de universiteit van Kaapstad. Dit kamp stond volledig in het teken van verschillen in cultuur, normen, waarden en verwachtingen. Veel gedaan aan teambuilding en een hoop Engels gepraat, omdat er bijvoorbeeld ook studenten waren uit Kameroen en Slowakije. Het was zelfs zo erg, dat de Nederlandse studenten Engels praatten onder elkaar. Een hoop geleerd en een hoop nieuwe vrienden gemaakt.

22 februari 2017, de dag dat ik alle informatie zou krijgen omtrent mijn stage. Echter was ik alweer vergeten dat ik in Zuid-Afrika leef, dus dat het allemaal wat langzamer gaat dan in Nederland. Hier in Zuid-Afrika, ligt het tempo allemaal wat lager. Zo hebben ze bijvoorbeeld bijna nooit deadlines hier en als ze die hebben dan mag je deze gewoon overschrijden met een aantal dagen/weken. In Nederland kan je dit natuurlijk niet maken. Zo ben ik bijvoorbeeld maandag naar de universiteit in Kaapstad gegaan om hier mijn stagebegeleider te ontmoeten vanuit het bedrijf zelf. Ik kom namelijk te werken aan de universiteit in Kaapstad om hier samen met andere studenten aan projecten te werken binnen Graphic Design. Echter besloot mijn begeleider daar (na ongeveer 2.5 uur gewacht te hebben) dat ze het toch wat te druk had. Nu kon ik weer vrolijk naar huis rijden en hebben ze besloten dat ik donderdag een keer terug moest komen. Dit zo in Nederland natuurlijk nooit zo gaan. Wel heb ik al een rondleiding gekregen op de campus. De verhouding blank en donker is hier ongeveer 1/500. Dus ook dat is een beetje wennen. Op de campus wordt je gelukkig niet aangestaard, maar als ik hier door het het dorp een rijdt dan merk je toch wel dat je een andere huidskleur hebt.

Zo reden we door de sloppenwijken van Grabouw heen met onze plaatselijke begeleider. Hier werden we uitgescholden, er werden stenen naar de auto gegooid en kinderen staken hun middelvinger op. Een warm welkom dus wel.
Ik vind het jammer dat de overheid zo'n verkeerd beeld heeft gegeven want ik denk dat ik en mijn mede HAN studenten hier alleen maar zijn omdat we de mensen en met namen de kinderen hier willen helpen om een betere toekomst te geven. Ik neem het ze dan ook niet kwalijk, want ze weten niet beter.

Al met al, veel geleerd maar vooral heel veel gelachen!
Tot volgende week,

"Het leven is geen ponykamp" - 16.02.2017, Grabouw, M.C.A. van Vorselen